Η Εθνική πρέπει να υπάρχει καθημερινά!

Το 2018 ξεκίνησε για εκείνη ως μία χρονιά στην οποία πλέον είχε ξεκάθαρο αγωνιστικό στόχο. Αν η προηγούμενη, το 2017, δηλαδή η προκριματική φάση του Μουντιάλ 2018, είχε ως στόχο κυρίως την προσπάθεια να ξαναβρεί χαρακτήρα ομάδας, αυτός ο χρόνος θα ήταν πια εκείνος που θα αποδείκνυε ότι τα κατάφερε.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Η Εθνική μας αυτό το έτος θα έπρεπε να δείξει ότι μπορεί και πάλι να διεκδικεί όχι απλώς και μόνο την ύπαρξή της, αλλά και τη θέση της. Με αυτή την έννοια μάλιστα, το Nations League που αφενός είχε πιο βατές αγωνιστικές υποχρεώσεις και αφετέρου δεν έκρινε τελεσίδικα καμία πρόκριση ή αποκλεισμό, ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία.

Το 2018, όμως, φεύγει για την Εθνική μας με μόλις τρεις επίσημες νίκες (συνολικά τέσσερις και συνολικά πέντε ήττες). Με μόλις πέντε γκολ ενεργητικό σε εννέα 90λεπτα! Με έναν τρανταχτό αποκλεισμό από το Nations League. Με υποβιβασμό σε δυναμικότητα. Με δήλωση αποτυχίας στο θέμα προπονητή, αφού αυτός άλλαξε πριν καν συμπληρωθούν οι έξι όλοι κι όλοι αγώνες μιας διοργάνωσης.

Χωρίς έδρα. Κυρίως χωρίς πολλά κουράγια. Επιπλέον χωρίς να ασχολείται σχεδόν κανένας. Και με την αμφιβολία αν στην αμέσως επόμενη διοργάνωση, τα προκριματικά του Euro 2020, θα μπορέσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να σταθεί απέναντι στους αντιπάλους του. Όχι την Ιταλία. Αλλά με τις Βοσνίες, τις Ουγγαρίες και τις Φινλανδίες. Για Αρμενίες και Λιχτενστάιν, ας πούμε ότι δεν αγχωνόμαστε. Ας πούμε...

Τέτοια κατάσταση, λοιπόν, παρέλαβε στην Εθνική μας το 2018 και αυτή αφήνει πίσω του. Το χειρότερο; Κανείς, πλέον, δεν μπορεί να στα αλήθεια να οριοθετήσει ποιος είναι ο στόχος. Τι ακριβώς θέλει πια η Εθνική μας να καταφέρει. Αν αναζητούσαμε αυτή τη στιγμή έναν πραγματικό στόχο, αυτός είναι να ξαναβρεί έδρα. Από μόνο του αυτό, δείχνει πολλά για την κατάσταση.

Η Εθνική των προηγούμενων χρόνων, εκείνη των επιτυχιών, είναι η αλήθεια πως μικρή σχέση είχε με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ίσως και γι' αυτό μάλιστα, να έκανε όσα έκανε. Λίγο αποκομμένη, λίγο αποστασιοποιημένη, λίγο Δον Κιχώτης, δηλαδή. Ανεξάρτητη αρχή, όπως λένε κι εκεί στο περιβάλλον της, αλλά πάντως, έχοντας κάποιο ρόλο σε αυτό. Αποτελώντας με κάποιο τρόπο μέρος του.
Αυτή τη στιγμή η Εθνική στο οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, όποιο κι αν είναι αυτό, δεν έχει κανέναν ρόλο. Ούτε προπονητές προβάλλει, όπως συνέβη με Ρεχάγκελ και Σάντος. Ούτε ποδοσφαιριστές ξετρελαίνει. Ούτε αγωνιστικά τούς βοηθάει. Ούτε στον Έλληνα φίλαθλο δίνει διέξοδο. Ούτε συλλόγους εξυπηρετεί (με καλή έννοια) έστω επικοινωνιακά. Ούτε οικονομικές επιλογές δίνει, σε σχέση με το παρελθόν. .

Όλα αυτά, λοιπόν, καλείται να τα ξαναχτίσει βήμα με βήμα. Δεν είναι μόνο οι νίκες και οι προκρίσεις. Είναι μια ολόκληρη λειτουργία που πάσχει. Το κακό είναι ότι θα πρέπει να το κάνει εξαντλημένη. Χωρίς αντοχές, χωρίς μεγάλη θέληση όπως φαίνεται και με άγνωστες προοπτικές.

Το πώς θα το κάνει, στα αλήθεια δείχνει να μην έχει απάντηση. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν έχει χρόνο. Πρέπει να το κάνει τώρα, χωρίς άλλα περιθώρια και χωρίς συμμάχους. Για παράδειγμα, προβληματισμός για την κατάστασή της, δεν προκύπτει από πουθενά. Μετά την αποτυχία του Nations League το συζητήσαμε λίγο, άντε και 2-3 πραγματάκια μετά την κλήρωση του Δεκεμβρίου και πάλι στην ντουλάπα.

Η Εθνική, όπως είναι τα πράγματα, χρειάζεται να δείχνει ζωντανή χωρίς να υπάρχουν αφορμές. Όχι δηλαδή μόνο στους αγώνες, στις μαζώξεις και στις κληρώσεις. Πρέπει να μαθαίνουμε πράγματα για εκείνη. Πρέπει να μας πείθει. Πρέπει να την ξαναβάλουμε στη ζωή μας. Το χρειάζεται και η ίδια.

Να είναι εδώ από το ξεκίνημα του 2019 κι ας έχει πρώτο αγώνα τον Μάρτιο, μέχρι το τέλος του. Και τότε να κάνουμε και πάλι τη σούμα. Μόνο τότε, ας είμαστε λίγο περισσότεροι εκείνοι που θα ενδιαφερθούμε να το κάνουμε...